Er zijn van die momenten in je leven waarop je diep van binnen weet: zo kan het niet langer. Vijf jaar geleden zat ik in zo’n periode. Ik voelde me leeg, verloren misschien, uit verbinding met mezelf. Ik was opgegaan in het ouderschap, in een relatie waarin ik me niet gelukkig voelde, en worstelde met mijn plek in de wereld. Alles voelde zwaar. Alsof ik mezelf was kwijtgeraakt.
En toen kwam die ene vraag, zacht maar doordringend, uit de mond van mijn dochter Lizzy: “Mama, waarom lach je nooit meer?”
Bam. Die kwam binnen. Haar woorden raakten een pijn die ik diep had weggestopt. Lizzy spiegelde haarfijn mijn binnenwereld. Ze zag wat ik zelf niet meer kon zien. Ze voelde mijn onrust, verdriet en frustratie. En ze liet het me zien – in haar gedrag, haar emoties, haar woorden.
In die tijd had ik een kort lontje. Ik raakte snel geïrriteerd, ook op Lizzy. We schreeuwden, we huilden, we botsten. Tot dat ene moment. Ik keek haar aan, ze legde mijn hoofd op haar schouder en troostte míj. Zo liefdevol, zo puur. Maar ook verwarrend. Want ineens was ik weer dat meisje van vroeger. Samen met mijn zus troostend bij onze eigen moeder, die ook zoekende was, vol verdriet en niet echt aanwezig was.
Het besef kwam binnen als een golf: dit patroon herhaalt zich. En ik wil dat het stopt.
Ik besefte dat ik mezelf onder de loep mocht nemen. Niet om perfect te zijn, maar om een betere versie van mezelf te worden – voor mezelf én voor Lizzy. Een gevoel van schuld bekroop me: hoe kon ik dit laten gebeuren? Maar ik leerde dat schuld mij vasthield in het verleden. Dat ik, met alles wat ik wist en kon, op dat moment mijn best had gedaan. En belangrijker nog: dat ik de kracht had om het anders te doen.
Lizzy is mijn grootste spiegel én mijn grootste drijfveer. Door haar werd ik wakker geschud. Door haar ben ik gaan kijken naar mijn eigen gedragspatronen, reacties, overlevingsmechanismen en overtuigingen. Waarom raakte ik zo snel geïrriteerd? Waar kwam die onrust vandaan? Waarom kon ik er niet echt zijn, fysiek én emotioneel?
Ik ontdekte hoe oude pijnen – soms uit mijn eigen jeugd, soms generaties terug – nog steeds doorwerkten in mijn leven. En ik besloot dat het tijd was om die cirkel te doorbreken. Niet door hard te werken of mezelf te pushen, maar door stil te worden. Te voelen. Te helen.
En ik merkte dat doordat ik aan mijn eigen persoonlijke groei werkte, dit ook positief effect had op Lizzy en onze band. We groeiden naar elkaar toe, onze relatie werd hechter. Ik leerde haar écht zien, zonder mijn eigen gekleurde bril. En ik leerde mezelf opnieuw kennen, als moeder én als vrouw.
Kinderen zijn geen bezit. Het zijn spiegels, boodschappers, leermeesters. Ze laten ons zien wat er in ons leeft. En als we bereid zijn te luisteren, kunnen we samen groeien. Niet perfect, maar bewust.
Stilstaan is vooruitgang – want in de stilte vinden we de antwoorden die we al die tijd zochten.
#BewustOuderschap #KindAlsSpiegel #SpiegelendOpvoeden #OuderschapMetAandacht #KinderenSpiegelenOns #InnerlijkeReis #PatronenDoorbreken #VanBinnenNaarBuiten #Zelfreflectie #GroeienAlsMens #Moederschap #KwetsbaarheidIsKracht #HelingBegintBijJezelf #Openhartig #EchteVerhalen